Haroun gaat op avontuur om zijn papa Rashid te redden. Die is professioneel verhalenverteller, maar zijn vertelbron is helemaal opgedroogd. Hij sterft bijna van verdriet, nadat mama Soraya vertrok en bij buurman Buurmans introk.
Salman Rushdie schreef Haroun en de zee van verhalen om een belofte aan zijn zoontje in te lossen. Die vond papa's werk verschrikkelijk saai. Voor Rushdie was het zijn eerste boek na de fatwa omwille van zijn roman De Duivelsverzen.
Haroun is een pleidooi voor de kracht van verbeelding wanneer we geen uitweg meer zien. Over hoe we onze kinderen - al dan niet letterlijk – moeten durven loslaten en vertrouwen, zelfs als onze grote mensenproblemen onoverkomelijk lijken. Sara Vertongen bewerkte de tekst, interviewde kinderen en ouders, en goot het geheel in een bijzondere vorm, met daarbij een flinke geut slam poetry, spoken word en rap.
Bij het begin van de voorstelling nemen ouders en kinderen afscheid van elkaar. Haroun (Matthias van de brul) neemt de kinderen mee naar zijn wereld vol watergeesten, hopvogels en prinsessen-die-gered-moeten-worden. De ouders gaan naar de theaterzaal, waar Rashid (Jorre Vandenbussche) op hen wacht. Daarna komt het hele gezin weer samen, maar luisteren ze door hoofdtelefoons naar een andere tekst en soundscape.
Haroun is een volwaardige voorstelling voor grote én kleine mensen. En niets zo spannend als een geheim voor papa en mama hebben, toch?