Wit is altijd schoon

Isabelle Van Hecke (gekend van: Nonkels, De ideale wereld, Albatros…) gaat samen met
regisseur Stefan Perceval aan de slag met een beklijvende tekst over afscheid en ontdekken,
over samen en alleen.

Een opgewekte roman over rouw, afkomst en taal. Kan dat wel? Wie de roman Wit is alijd
schoon van Leo Pleysier heeft gelezen, kent het antwoord. In een buitengewone heldere en
lichtvoetige taal beschrijft Pleysier de complexe gevoelens van een zoon voor zijn overleden
moeder, die hem heel lang bedolven heeft onder haar gepraat. Het levert een warm en

liefdevol portret op van de moeder.

Allee, vooruit.
Pakt die lakens van grotemoe dan maar als ge dat liever ziet.
En als mijn grijs kleed daar beter bij past.
Ik vind dat feitelijk zelf ook vele schoonder: wit.
Gewoon wit.
Dat past vele beter bij mijn kleed.
Ge hebt er geen gedacht van waar dat die begrafenisondernemers tegenwoordig mee
aHomen mee al dat purper en mee die synthe:sche rommel.
Zegt straks maar tegen den Dest dat ik dat purper gedoe niet meer op mijn lijf wil hebben.
Dat ‘m zijn lijkwade maar terug mee naar huis pakt want dat ik veel liever opgebaard lig in
mijn eigen lakens.
Ge hadt groot gelijk. Ik zie het nu zelf ook.
Het is beter dat ge dat veranderd hebt.
Van purper naar wit.