Dies Irae

Dies Irae dient als muzikaal antwoord op de klimaatverandering, met de middeleeuwse klaagzang van de ‘Dag van de Toorn’ (Dag des Oordeels) uit de Requiemmis. Zoals de titel doet vermoeden dat het stuk geen vrolijke gevoelens overbrengt. In Galina Ustvolskaya’s compositie Dies Irae uit de jaren zeventig acht contrabassen en een piano, samen met een kistvormig houten kist, dienen als onheilspellende symbolen van onheil. De oorlog barst los op de reis naar de Dag des Oordeels. Heinrich Bibers Battalia uit 1673: Bibers muziek valt uiteen in pijnlijke dissonanten en chaotische kreten, entropie afbeelden als een teken van een naderende apocalyps. Temidden van deze strijd, de bewegingen van George Crumb’s Black Engelen ontvouwen zich, een reactie op de oorlog in Vietnam, alsof ze op elkaar lijken muziek voor een horrorfilm. De Crucifixus van Antonio Lotti dan komt naar voren als een stem uit een andere wereld. Dit stukje theater zonder plot is ontworpen als een aanval op de zintuigen, compleet met waarschuwingssirenes en trombones. De conclusie kenmerkt het tikken van een tijdbom, een aangrijpende herinnering aan de precaire aard van ons bestaan.