Wit is altijd schoon

Requiem voor een babbelkous

Naar het boek van Leo Pleysier
HETGEVOLG in coproductie met Het Laatste Bedrijf

Isabelle Van Hecke (gekend van: Nonkels, De ideale wereld, Albatros…) gaat samen met regisseur Stefan Perceval aan de slag met een beklijvende tekst over afscheid en ontdekken, over samen en alleen.

Een opgewekte roman over rouw, afkomst en taal. Kan dat wel? Wie de roman Wit is altijd schoon van Leo Pleysier heeft gelezen, kent het antwoord. In een buitengewone heldere en lichtvoelige taal beschrijft Pleysier de complexe gevoelens van een zoon voor zijn overleden moeder, die hem heel lang bedolven heeft onder haar gepraat. Het levert een warm en liefdevol portret op van de moeder.

Allee, vooruit.
Pakt die lakens van grotemoe dan maar als ge dat liever ziet.
En als mijn grijs kleed daar beter bij past.
Ik vind dat feitelijk zelf ook vele schoonder: wit.
Gewoon wit.
Dat past vele beter bij mijn kleed.
Ge hebt er geen gedacht van waar dat die begrafenisondernemers tegenwoordig mee
komen mee al dat purper en mee die synthetische rommel.
Zegt straks maar tegen den Dest dat ik dat purper gedoe niet meer op mijn lijf wil hebben.
Dat ‘m zijn lijkwade maar terug mee naar huis pakt want dat ik veel liever opgebaard lig in mijn eigen lakens.
Ge hadt groot gelijk. Ik zie het nu zelf ook.
Het is beter dat ge dat veranderd hebt.
Van purper naar wit.