Badaboem
Badaboem is een swingende theatervoorstelling voor iedereen vanaf 6 tot 106, het ultieme muzikale familiespektakel, of de meest (inter)actieve schoolvoorstelling.
Na de succesproducties Niets (Ben X) en Neeland is dit de nieuwste jeugdvoorstelling geschreven en geregisseerd door Nic Balthazar, die zelf ook een drummer is. Vandaar het thema: de liefde en de liefde voor muziek, slagwerk in het bijzonder.
Het is de ultieme familievoorstelling. Want jongeren houden van drums. Maar hun vaders en moeders ook. Een wervelend videospektakel ondersteunt een show waarin ook het publiek slagwerker wordt.
ICE
De beschouwing van levenloze voorwerpen die bewegen of bewogen in de ruimte, is steeds een grote inspiratie geweest doorheen Bahar’s carrière. Tijd geeft een menselijk karakter aan eender welk object in beweging. Wij, als toeschouwer, beginnen onze intenties en verlangens te projecteren op de levenloze objecten door die manier waarop ze bewogen worden.
In Ice zou ze graag werken met touwen en stoffen. De reden waarom ze ervoor opteert om met deze twee materialen te werken is dat zij zeer goed functioneren op zichzelf en in relatie tot elkaar. Ze kunnen prachtige architectuur creëren aan de hand van simpele knopen en plaatsing. Een andere reden is dat ze gemakkelijk transporteerbaar zijn en dat ze met een simpele structuur enorme sculpturen kunnen creëren in eender welke ruimte.
In Ice zou ze graag bestuderen welke choreografie zou kunnen ontstaan uit deze elementen. Met “choreografie” bedoelt ze de compositie van de intenties en verlangens van het levenloze en de performers op het podium. Het touw en de stof zouden niet enkel de objecten zijn die gemanipuleerd worden of de scenografie uitmaken die het lichaam van de performer omringt, maar ze zouden ook de metafoor vormen van zijn/haar onderbewustzijn.
Ice is een hybride vorm tussen dans, theater, architectuur en beeldende kunst, ontworpen voor iedereen om zijn eigen verhaal te vinden en te navigeren door tijd, ruimte en zichzelf. Deze tweekoppige solo is een hymne aan onze menselijke conditie door de performer alleen voor een uitgestrekte en complexe wereld te plaatsen.
De Knikkers van Qadir
Knikkeren is in Afghanistan een nationale sport. Acht knikkers vormen het enige speelgoed dat Qadir ooit gezien heeft. Zij zijn uiteindelijk ook het enige dat hij in de locker voor ‘waardeloze spullen’ kan steken, als hij na een lange tocht in een Belgisch vluchtelingenkamp arriveert. Zij krijgen voor hem in de loop van het verhaal telkens opnieuw een andere, geslaagde betekenis.
Bovenstaande is te lezen in het nog te verschijnen boek van Leo Bormans en Qader Nabery, een Afghaanse vluchteling, die elkaar toavallig ontmoeten en samen een koffie drinken. Bormans volgt van op afstand de procedureslag die er vier jaar lang wordt geleverd en wanneer het gezin uiteindelijk erkenning krijgt, voelt hij het diep-emotioneel verhaal dat onder de feiten schuilt.
Wie is deze vluchteling eigenlijk?
Hoe zag zijn leven er precies uit?
Waarom heeft hij zijn land verlaten?
Hoe voelt hij zich daarbij?
In een intensief en emotioneel schrijfproces vinden schrijver en vluchteling elkaar. “Alsof twee bliksemschichten elkaar troffen”, zegt Qadir hierover. Een Afghaans spreekwoord zegt dat er op dat moment een diamant ontstaat. En dat is het dan ook geworden: een ruwe diamant, een levensverhaal dat niemand onberoerd laat.
God99
In een Europese samenleving die opgebouwd is als een puzzel van culturen, blijft het nog steeds een uitdaging om de Arabische/Midden-Oosterse en Europese sociale groepen dichter naar elkaar toe te brengen, zelfs wanneer ze dezelfde omgeving delen. Al geruime tijd ontmoeten deze werelden elkaar hoofdzakelijk via berichtgeving in de media. Dit heeft de stereotypes en vereenvoudigde ideeën die deze werelden hebben over elkaars realiteit enkel aangescherpt. Het heeft identiteiten die in werkelijkheid veranderlijk zijn, gekristaliseerd.
Maar wie is de Arabier/Midden-Oosterse mens, wie is de Europeaan? Waar horen de migranten die zich thuis voelen in beide werelden of thuishoren in geen van hen? Wat voor soort identiteit hebben zij? Wat kunnen we eigenlijk echt weten over de andere en onszelf? Worden we niet allemaal continu gevormd en getransformeerd door het licht absurde avontuur dat we het leven noemen? Kunnen we de clichés en beelden waarin we vastzitten, openbreken en elkaar waarderen als fluïde hybride wezens, lappendekens en levenservaringen? Kan theater – als een plek van ontmoeting met anderen – een instrument zijn dat ons dichter bij elkaar brengt ondanks onze verschillen? Deze actuele vragen vormen het hart van Enkidu Khaleds werk. Auteur Hassan Blassims oeuvre, en specifiek zijn boek God 99, behandelt dezelfde vragen.
Enkidu Khaled is de eerste theaterregisseur die Hassan Blassims roman God 99 naar het toneel brengt. Het hoofdpersonage en de verteller van God 99 is Hassan Owl, een Irakees die in Finland aankomt als schrijver en vluchteling.
De performance vertrekt vanuit een schijnbaar conventionele interviewsituatie. Blassim zal op het podium staan en een personage spelen dat dicht bij zijn echte zelf maar ook de verteller van God 99 weerspiegelt. Hij zal geinterviewd worden over zijn artikels en de collectie van portretten in God 99 door twee bijkomende performers, Joachim Robbrecht en Nele Vereecken. Deze twee performers zullen ook personages spelen. Robbrecht vertolkt een schriijver die vluchtelingenverhalen verzamelt en neerschrijft. Vereecken speelt een journaliste die zich toelegt op het schrijven over migratiekwesties en -beleid in West-Europa. Van tijd tot tijd zullen deze twee personages worden uit Blassims boek God 99 en geïnterviewd worden door de verteller. Op deze manier zal de performance zich ontplooien in een reeks van interviews waar alle drie de performers schakelen tussen de posities van interviewer en geïnterviewde.
De Laatste Vlinder
In de 16e eeuw vluchtten duizenden Vlaamse protestanten uit Antwerpen naar Nederland. De integratie verliep niet zonder slag of stoot.
In de 19e eeuw was er een economische vluchtelingenstroom van België naar Frankrijk. Ze kregen het verwijt dat ze de taal niet spraken.
En tijdens de Groote Oorlog vingen Nederlandse vluchtelingenkampen een miljoen Belgen op. Ze kregen het verwijt dat ze hun jobs bedreigden.
Vluchten is van alle tijden.
We vluchten voor deurwaarders.
We vluchten voor het moeten.
We vluchten voor onze ouders, onze dagelijksheid, onze rimpels.
We emigreren figuurlijk naar Tomorrowland, de Efteling, Robinson Island.
We zien anderen die vluchten.
We vinden hen met te veel.
We willen de mens niet zien.
De Laatste Vlinder brengt een ode.
Een ode aan iedereen die gevlucht is
voor om het even wat.
HETGEVOLG is een sociaal-artistieke theaterwerkplaats in Turnhout met een extra groot hart voor mensen die dreigen door de mazen van het maatschappelijk vangnet. Denk aan de mensen met een beperking, minderjarige vluchtelingen, mensen in armoede, mensen met een verslaving, anderstalige nieuwkomers, …
Hush
Waarover droomde Henry Purcell? Uit welke materie bestonden zijn dromen? Sliep hij goed ’s nachts? Had hij wel de tijd om te slapen, hij die honderden werken componeerde? We zullen het nooit weten. Er is geen enkele brief bewaard gebleven waarin het te lezen staat. Maar zijn muziek, die blijft. En ze wakkert heimelijk de mooiste fantasieën aan. Van ‘Music for a while’ tot ‘One charming night’, het engelse muzikale genie opende de deuren naar een theater vol verbeelding, een krachtige dromenmachine die alles mogelijk maakt. Want Purcell doet tijd en ruimte vergeten.
Op de scène staan een zangers en twee muzikanten: de ene speelt luit, de andere vergezld van haar accordeon. Samen zijn ze de ideale bondgenoten om de kleuren en contrasten van Purcells repertoire te laten schitteren. Met z’n drieën laten ze ons deze prachtige muziek vol ongewone charme herbeleven. Ze toveren melodie na melodie tevoorschijn, terwijl wij ons op de ondoorgrondelijke paden van de verbeelding wagen, niet onbekend voor kinderen. Een heerlijk verdwalen geïnspireerd door Purcell en vindingrijk vormgegeven door een artieste die schaduwen, objecten en video manipuleert.
Geel Hesje
Op vrijdagavond 11 januari passeert een trucker een blokkade van gele hesjes. De man is moe, hij wil naar huis. Eén geel hesje wil de truck doen stoppen. De beweging moet groeien. Dat moet zo’n trucker toch snappen? Het is voor hen dat we vechten. Met een engelse sleutel beukt hij op de voorruit van de truck. De chauffeur schrikt en trekt op. En sleurt het gele hesje mee onder zijn wielen. De woede slaat om in angst.
Na eerdere gelauwerde stukken als Angst en Groupe Diane, duikt Stijn Devillé in een nieuw en dubbelzinning fenomeen van verzet en sociale strijd: de gele hesjes. Hij trekt daarvoor met zijn publiek de theaterzaal uit, naar een bijzondere locatie op het openbaar domein.
Volle Maan
Het Gevolg werkt vanuit het rotvaste geloof dat elke mens binnenin een kracht heeft die hem kan helpen opnieuw zijn plaats in de samenleving op te eisen/in te nemen. De enige voorwaarden zijn een juiste bedding (geloof en vertrouwen) en een brede toegangsdeur (de kunsten).
Hierdoor bereikten we in de loop der jaren een zeer ruime groep mensen die allemaal op de één of andere manier tussen de (te grote) mazen van het maatschappelijk vangnet vielen. Een groot deel van hen konden we een nieuw perspectief bieden waardoor hun leven op verschillende vlakken (emotioneel, sociaal, lichamelijk) een positieve wending kreeg. Dat zijn onze Hartenspelers.
In Volle Maan werken theatermakers Mieke Laureys en Annelore Stubbe samen met onze Hartenspelers, aan een voorstelling over het leven, de dood en alles daartussen.
Tijdens Volle Maan gaat de dag over in de nacht, de ochtend lijkt ver weg.
Na Vuil Vel wordt Volle Maan de tweede muziektheaterproductie voor 12+ van deze makers onder de vleugels van Het Gevolg. Volle Maan kan zowel in theaters als op locatie gespeeld worden; leegstaande panden, pleinen, parken, tempels, parochiezalen en moskeeën, … Overal waar mensen samenkomen. Bij u thuis?
Het wordt feest. Wees welkom!
Afscheid van een Auto
Een verhaal van afscheid. Van autobezit in het algemeen. En van één geliefde auto in het bijzonder.
In 1982 reisden romancier Julio Cortazar en fotografe Carol Dunlop van Parijs naar Marseille. Via de Autoroute du Soleil. Aan boord van hun Volkswagenbusje Fafner. Ze deden een volle maand over deze afstand omdat ze op elke snelwegparking die ze tegenkwamen een stop maakten. En op elke tweede parking de nacht doorbrachten! Deze absurd-poëtische reis resulteerde in de roman ‘De Autonauten van de Kosmosnelweg’.
In 2020 doet theater- en audiomaker Adriaan Van Aken deze reis over. Volgens hetzelfde reglement. Maar in zijn eentje, aan boord van zijn gezinswagen. Doel: na 30 dagen en 60 stops Marseille bereiken en daar zijn wagen van de hand doen. Om vervolgens een autoloos bestaan aan te vatten.
Man in de Mist
Een gedreven ondernemer met een droom. Wanneer hij het familiebedrijf overneemt, lacht de toekomst hem toe. Hij heeft grote plannen, werkt dag en nacht, investeert hart en ziel. Tot zijn onderneming plots in woelig water belandt: achterstallige betalingen, onbegrip bij de schuldeisers, moordende concurrentie. Hij wil alles oplossen maar het gaat razendsnel. Een faillissement blijkt onafwendbaar – boeken toe, alles kwijt. Het stormt in zijn hoofd. Hij ziet geen hand voor ogen. Geen enkele andere uitweg dan een vlucht.
‘Nooit eerder zo veel faillissementen’, kopte De Tijd over de eerste jaarhelft van 2019. Toen wisten we nog niet wat ons te wachten stond. Als gevolg van de covid-crisis wordt voor de komende jaren een tsunami aan faillissementen voorspeld.
Theatermaker Christophe Aussems – zelf zoon van zelfstandige ondernemers – ging op zoek naar de mensen achter kleine en middelgrote bedrijven die overkop gingen. Na Vuur en Hybris schrijft en maakt hij een nieuwe voorstelling op basis van diepte-interviews.