Hallelujah

You look around
And you see a world that cannot be made sense of
You either raise your fist
Or you say hallelujah

• Leonard Cohen –

Een man beklimt een berg. In de hut aan de top sluit hij zich op, voor zo lang
als het nodig is. Hij stookt een vuur, zet zich in kleermakerszit en sluit de
ogen. Het is tijd voor balans.
Hij is een mens zoals u en ik, deze man – op zoek naar zingeving, liefde en
een beetje geluk. Gulzig heeft hij zich tegoed gedaan aan wat we als
belangrijk beschouwen: fortuin najagen, carrière & imago, het perfecte gezin.
Hij heeft feest gevierd en gevochten, gereisd en gedroomd, de liefde
hartstochtelijk bedreven en haar even goedkoop beroofd. Maar nu, aan de
vooravond van zijn zestigste verjaardag, voelt het alsof hij zijn tijd heeft
verkwanseld. Verdwaald in een donker woud, de weg geheel verloren. En nu is
hij dus hier, in deze eenvoudige berghut, op zoek naar… Ja, wat? Antwoorden? Een
uitweg?

Misschien moet hij vooreerst eens stoppen met het vinden van oplossingen.
Misschien wil hij vooral gewoon eens kijken – naar wat er is. De ogen sluiten
en kijken. Zolang het nodig is.
Met de mooiste songs van Leonard Cohen als ruggengraat beloven zangeres
Emma Bale en steracteur Koen De Bouw een meeslepende en intieme avond
vol muziek en emotie. Samen nemen ze je mee op een spirituele reis in dit
concertant theater; in dit theatraal concert; over hoe je het leven soms eerst
moet vervloeken om het daarna te kunnen vieren!

Kunnen we elkaar een beetje graag zien

Wie is niet graag verliefd? Wie houdt nu niet van de liefde? Een warme glimlach, een diepe blik, een zachte aanraking… en dan één woord en het is om zeep.

Niets is zo universeel als de non-verbale taal van de liefde. Tot het gesproken woord zijn intrede doet en alles nodeloos complex maakt. Kunnen we elkaar een beetje graag zien? is een muzikale burleske voorstelling in verschillende tableaus waarin de personages van Eva Kamanda en Stijn Van de Wiele wanhopige pogingen doen om elkaar de liefde te verklaren, van elkaar te houden, elkaar aan te raken, elkaar te begrijpen, elkaar te overtuigen, zichzelf te heruitvinden, terwijl ze voortdurend op een verschillend spoor lijken te zitten. Ze slagen er maar niet in om op een goede manier met elkaar te communiceren en praten meer naast elkaar dan met elkaar. De muzikant (of Pianist en componist Jef Neve?) die getuige is van hun moeizame zoektocht naar elkaars hart doet verwoede (muzikale) pogingen om hen te helpen, maar botst op een muur van onwil, koppigheid en competitiviteit.

Deze voorstelling is een kruising van de vooroorlogse stomme cinema en het naoorlogse theater van het absurde. De personages maken gebruiken van muziek, clownerie, tekst, mime, grimassen en stiltes om hun onvermoeibare zoektocht naar liefde uit te drukken.

The curious case of benjamin button

Classical Queers

After work

Leven of geleefd worden?  Een vraag waarmee millennials voortdurend worstelen. Ze streven en zoeken naar een evenwicht dat ze maar niet lijken te vinden. 

Tom en Karolien geven het in elk geval niet op. Als jonge werkende ouders proberen ze krampachtig terug controle te krijgen over hun leven. Hun wapens? Slogans op hun T-shirts als ‘Moet just niks!’ en ‘Supermom’ terwijl ze lekker doorzakken op de afterworkborrel. Want ergens, tussen de gin-tonics, wanhopige gedachten en verloren blikken, hopen ze bevestiging te krijgen dat zij het nog zo slecht niet doen. Ze negeren het gevoel dat het gras groener lijkt bij de kinderloze buren en zoeken bevestiging bij andere millennials wiens relaties bezweken onder druk van kinderwensen en de daaruit volgende drukke kinderen.

Ze denken dat ze het mooi voor elkaar hebben tot het vangnet van de samenleving faalt en de ouders, Luc en Marleen, moeten komen helpen. Deze rusteloze pensionado’s met hun elektrische fietsen laveren tussen ‘zin’ en ‘zinloos’, tussen oud worden en oud zijn, tussen ongemakkelijke stiltes en oneindige spraakwatervallen, tussen zichzelf wegcijferen en de eindeloze drang om nog iets te betekenen. De ouders komen aandraven met hun problemen en zoeken het grote gelijk bij dochterlief of schoonzoon. En dan kan je je de vraag stellen: wie vangt nu eigenlijk wie op?

“After Work” is een messcherpe, humoristische blik op generaties die komen, die er al waren, en vooral diegenen die maar blijven gaan…en gaan… en gaan.

Stel Je VRstelling

Hij woont in de toekomstdome. Hier zijn alle mogelijke toekomsten aanwezig. Zij schrikt ervan dat er zoveel rampzalige mogelijkheden zijn. Samen gaan ze op zoek naar een toekomst die zelf een toekomst heeft.

Een dome staat op een centrale plaats. Met de VR bril op, zitten de kinderen midden in hun mogelijke toekomsten. Overstromingen, bosbranden, afvalbergen,… is er dan geen futuristische stad of een tropisch eiland? Misschien wel, dat hangt van onze beslissingen af. Dankzij de humor, de toffe liedjes, de indrukwekkende projecties en de twee Ketnet-helden, is dit een dolle trip naar je eigen toekomst.

Hij: Weet je wat ik zo leuk vind aan de toekomst?

Zij: Dat het het verleden is van morgen?

Hij: Nee, dat je die nog kan veranderen. Dat wij onze toekomst nog kunnen veranderen. Wij kunnen dat.

Zij: Wauw! Wij zijn dus eigenlijk de toekomst.

Orlando

29 mensen staan op de scène. Ze hebben de tijd van hun leven; ze feesten de benen van hun lijf. We volgen tien koppels die elk een eigen verhaallijn met zich meebrengen. Het interessante aan deze koppels is dat ze gelinkt zijn aan elkaar en estafette gewijs met elkaar in contact komen. We zien de liefde in al zijn kleuren maar ook het geweld dat kan ontstaan binnen liefdesdynamieken. We zien dezelfde pijnen, dezelfde lusten, dezelfde onkunde die een mans drijft als waren we in een cafe ‘om den hoek’. De personages zijn zoekende en willen gevonden worden. Ze willen erkenning… om wie ze zijn.

Walden

“Ik ben er in mijn binnenste van overtuigd dat het meeste wat mijn buren goed noemen slecht is, en als ik ergens spijt van heb, is dat waarschijnlijk mijn goede gedrag. Van wat voor duivel was ik bezeten dat ik me zo goed gedroeg?”  -uit ‘Walden’, Henry David Thoreau Geïnspireerd op het gelijknamige boek van Henry David Thoreau schrijft Jonas Vermeulen met Walden een nieuwe tekst voor een personage dat het kwaad van de wereld in zijn buren herkent.  Zowel zijn linker- als rechterbuur vormen, volgens hem, de bron van de ondergang van de wereld. Hij ziet hen zich dag in dag uit inspannen om oplossingen te vinden voor hun problemen, om het zich nog comfortabeler te maken of om zich te amuseren, maar hij stelt zich vragen bij hun bedrijvigheid. Na zich jarenlang te hebben gedragen spuwt hij zijn gal en vraagt hij zich af wat wijzer is: de confrontatie aangaan of zich terugtrekken? En ligt de oplossing voor een meer harmonieuze relatie met onze omgeving in nog meer actie ondernemen of valt er eer te halen in afstand nemen? Walden is een solovoorstelling gespeeld en geschreven door Jonas Vermeulen. Een tekst op rijm geschreven, een tirade die flirt met de muzikaliteit van Slam Poetry. Een grillige monoloog die uitmondt in een beeldende performance die de rust brengt die onze omgeving ons kan bieden.  

27

Poupehan

Op de vooravond van de zwaarste sneeuwstorm van het decennium, komen drie koppels samen in een chalet in de Ardennen om er hun jaarlijkse weekendje-weg-van-alles door te brengen. Een weekend van gebakkelei over wie welke kamer krijgt, van de gebruikelijke discussie over de boodschappenlijst, van de zich tot in den treurnis herhalende wandeling met jeneverfles, van het haardvuur met nat hout, van het ophalen van dezelfde herinneringen, van het verdelen van de overschot en de ik-laat-het-toch-graag-proper-achter-poetsbeurt ook al heb je daarvoor bijbetaald.  Een van de vrienden, een life coach in opleiding, is er van overtuigd dat veel koppels zouden scheiden als ze de berichten in de telefoon van hun partner te lezen zouden krijgen. Terwijl de vrienden over deze stelling discussiëren, besluiten ze, sommigen tegen wil en dank, om een spel te spelen.

Een spel waarbij iedereen de telefoon op tafel legt en alle inkomende berichten en oproepen met de rest van de groep deelt. Poupehan is een tragikomische voorstelling over vriendschap en liefde en de grenzen daarvan. Over patronen en rituelen. Over het worden van een cliché en het zich daartegen verzetten. Over karaoke en vegetarisch barbecuen. Over het halsstarrig vasthouden aan een gewoonte en het er niet mee kunnen breken, ook al breekt ze jou.