Kunnen we elkaar een beetje graag zien

Wie is niet graag verliefd? Wie houdt nu niet van de liefde? Een warme glimlach, een diepe blik, een zachte aanraking… en dan één woord en het is om zeep.

Niets is zo universeel als de non-verbale taal van de liefde. Tot het gesproken woord zijn intrede doet en alles nodeloos complex maakt. Kunnen we elkaar een beetje graag zien? is een muzikale burleske voorstelling in verschillende tableaus waarin de personages van Eva Kamanda en Stijn Van de Wiele wanhopige pogingen doen om elkaar de liefde te verklaren, van elkaar te houden, elkaar aan te raken, elkaar te begrijpen, elkaar te overtuigen, zichzelf te heruitvinden, terwijl ze voortdurend op een verschillend spoor lijken te zitten. Ze slagen er maar niet in om op een goede manier met elkaar te communiceren en praten meer naast elkaar dan met elkaar. De muzikant (of Pianist en componist Jef Neve?) die getuige is van hun moeizame zoektocht naar elkaars hart doet verwoede (muzikale) pogingen om hen te helpen, maar botst op een muur van onwil, koppigheid en competitiviteit.

Deze voorstelling is een kruising van de vooroorlogse stomme cinema en het naoorlogse theater van het absurde. De personages maken gebruiken van muziek, clownerie, tekst, mime, grimassen en stiltes om hun onvermoeibare zoektocht naar liefde uit te drukken.

Classical Queers

Een unieke performance die het verleden en het heden met elkaar verweeft.

In Classical Queers kruipt Johannes Wirix-Speetjens in de huid van iconische queer artiesten zoals Freddie Mercury, Peter Tsjaikovski en Dusty Springfield. Voor veel queer personen was kunst een toevluchtsoord—een plek waar ze zichzelf konden zijn in een wereld die hen niet altijd accepteerde. Johannes brengt deze verborgen queer geschiedenissen tot leven en laat zien hoe queer zijn door de eeuwen heen in kunst is weerspiegeld. Tegelijk verweeft hij de levens en muziek van deze artiesten met zijn eigen zoektocht naar identiteit in de 21e eeuw. De voorstelling werpt een nieuw licht op de muziekgeschiedenis en toont hoe deze blijft inspireren in de zoektocht naar liefde en identiteit. Veel van deze verhalen liggen verborgen in de muziek die we vandaag de dag nog steeds bewonderen, beluisteren en meezingen. Classical Queers bouwt voort op de bekroonde Klara-podcast en het gelijknamige boek (Borgerhoff & Lamberigts). De voorstelling gaat in 2026 op tournee langs theaters in België, Nederland en Zwitserland. 

Stel Je VRstelling

Hij woont in de toekomstdome. Hier zijn alle mogelijke toekomsten aanwezig. Zij schrikt ervan dat er zoveel rampzalige mogelijkheden zijn. Samen gaan ze op zoek naar een toekomst die zelf een toekomst heeft.

Een dome staat op een centrale plaats. Met de VR bril op, zitten de kinderen midden in hun mogelijke toekomsten. Overstromingen, bosbranden, afvalbergen,… is er dan geen futuristische stad of een tropisch eiland? Misschien wel, dat hangt van onze beslissingen af. Dankzij de humor, de toffe liedjes, de indrukwekkende projecties en de twee Ketnet-helden, is dit een dolle trip naar je eigen toekomst.

Hij: Weet je wat ik zo leuk vind aan de toekomst?

Zij: Dat het het verleden is van morgen?

Hij: Nee, dat je die nog kan veranderen. Dat wij onze toekomst nog kunnen veranderen. Wij kunnen dat.

Zij: Wauw! Wij zijn dus eigenlijk de toekomst.

Walden

Zelfs solo speel je nooit alleen.

“Ik ben er in mijn binnenste van overtuigd dat het meeste wat mijn buren goed noemen slecht is, en als ik ergens spijt van heb, is dat waarschijnlijk mijn goede gedrag. Van wat voor duivel was ik bezeten dat ik me zo goed gedroeg?”  -uit ‘Walden’, Henry David Thoreau Geïnspireerd op het gelijknamige boek van Henry David Thoreau schrijft Jonas Vermeulen met Walden een nieuwe tekst voor een personage dat het kwaad van de wereld in zijn buren herkent.  Zowel zijn linker- als rechterbuur vormen, volgens hem, de bron van de ondergang van de wereld. Hij ziet hen zich dag in dag uit inspannen om oplossingen te vinden voor hun problemen, om het zich nog comfortabeler te maken of om zich te amuseren, maar hij stelt zich vragen bij hun bedrijvigheid. Na zich jarenlang te hebben gedragen spuwt hij zijn gal en vraagt hij zich af wat wijzer is: de confrontatie aangaan of zich terugtrekken? En ligt de oplossing voor een meer harmonieuze relatie met onze omgeving in nog meer actie ondernemen of valt er eer te halen in afstand nemen? Walden is een solovoorstelling gespeeld en geschreven door Jonas Vermeulen. Een tekst op rijm geschreven, een tirade die flirt met de muzikaliteit van Slam Poetry. Een grillige monoloog die uitmondt in een beeldende performance die de rust brengt die onze omgeving ons kan bieden.  

27

Poupehan

Op de vooravond van de zwaarste sneeuwstorm van het decennium, komen drie koppels samen in een chalet in de Ardennen om er hun jaarlijkse weekendje-weg-van-alles door te brengen. Een weekend van gebakkelei over wie welke kamer krijgt, van de gebruikelijke discussie over de boodschappenlijst, van de zich tot in den treurnis herhalende wandeling met jeneverfles, van het haardvuur met nat hout, van het ophalen van dezelfde herinneringen, van het verdelen van de overschot en de ik-laat-het-toch-graag-proper-achter-poetsbeurt ook al heb je daarvoor bijbetaald.  Een van de vrienden, een life coach in opleiding, is er van overtuigd dat veel koppels zouden scheiden als ze de berichten in de telefoon van hun partner te lezen zouden krijgen. Terwijl de vrienden over deze stelling discussiëren, besluiten ze, sommigen tegen wil en dank, om een spel te spelen.

Een spel waarbij iedereen de telefoon op tafel legt en alle inkomende berichten en oproepen met de rest van de groep deelt. Poupehan is een tragikomische voorstelling over vriendschap en liefde en de grenzen daarvan. Over patronen en rituelen. Over het worden van een cliché en het zich daartegen verzetten. Over karaoke en vegetarisch barbecuen. Over het halsstarrig vasthouden aan een gewoonte en het er niet mee kunnen breken, ook al breekt ze jou.

Tot de dood ons scheidt

Er is niets dat harder bij het leven hoort dan de dood. Vroeg of laat komen we allemaal te gaan. En als we gaan, komen onze dierbaren bij elkaar om afscheid te nemen, om verdriet en gemis te delen. De dood brengt mensen bij elkaar. Zo ook in TOT DE DOOD ONS SCHEIDT.

Na de plotselinge dood van de oudste broer, Rudy, komt de familie bij elkaar om rond het lichaam te rouwen en de begrafenis voor te bereiden. Dat de familie elkaar al erg lang niet gezien heeft, dat oude vetes nooit zijn bijgelegd, dat er al jaren niet wordt gesproken met elkaar… dat wordt ineens allemaal vergeten. Want een bloedband is iets bijzonders en vooral, bloed kruipt waar het niet gaan kan. Toch?

Na het succes van POUPEHAN produceert Het Laatste Bedrijf een nieuwe voorstelling met De Mannschaft. TOT DE DOOD ONS SCHEIDT is een tragikomische voorstelling over het leven zoals we dat allemaal kennen, over familie, over messen in ruggen, over vergeten en vergeven, over verdriet, over dromen, over schijnheiligheid, over broers en zussen, over de kleine en de grote dingen in het leven, over oude koeien, over de dingen die gaan komen, maar vooral over de dingen die komen te gaan.