Hallelujah

You look around
And you see a world that cannot be made sense of
You either raise your fist
Or you say hallelujah

Een man beklimt een berg. In de hut aan de top sluit hij zich op, voor zo lang
als het nodig is. Hij stookt een vuur, zet zich in kleermakerszit en sluit de
ogen. Het is tijd voor balans.
Hij is een mens zoals u en ik, deze man – op zoek naar zingeving, liefde en
een beetje geluk. Gulzig heeft hij zich tegoed gedaan aan wat we als
belangrijk beschouwen: fortuin najagen, carrière & imago, het perfecte gezin.
Hij heeft feest gevierd en gevochten, gereisd en gedroomd, de liefde
hartstochtelijk bedreven en haar even goedkoop beroofd. Maar nu, aan de
vooravond van zijn zestigste verjaardag, voelt het alsof hij zijn tijd heeft
verkwanseld. Verdwaald in een donker woud, de weg geheel verloren. En nu is
hij dus hier, in deze eenvoudige berghut, op zoek naar… Ja, wat? Antwoorden? Een
uitweg?


Misschien moet hij vooreerst eens stoppen met het vinden van oplossingen.
Misschien wil hij vooral gewoon eens kijken – naar wat er is. De ogen sluiten
en kijken. Zolang het nodig is.
Met de mooiste songs van Leonard Cohen als ruggengraat beloven zangeres
Emma Bale en steracteur Koen De Bouw een meeslepende en intieme avond
vol muziek en emotie. Samen nemen ze je mee op een spirituele reis in dit
concertant theater; in dit theatraal concert; over hoe je het leven soms eerst
moet vervloeken om het daarna te kunnen vieren!

Kunnen we elkaar een beetje graag zien

Wie is niet graag verliefd? Wie houdt nu niet van de liefde? Een warme glimlach, een diepe blik, een zachte aanraking… en dan één woord en het is om zeep.

Niets is zo universeel als de non-verbale taal van de liefde. Tot het gesproken woord zijn intrede doet en alles nodeloos complex maakt. Kunnen we elkaar een beetje graag zien? is een muzikale burleske voorstelling in verschillende tableaus waarin de personages van Eva Kamanda en Stijn Van de Wiele wanhopige pogingen doen om elkaar de liefde te verklaren, van elkaar te houden, elkaar aan te raken, elkaar te begrijpen, elkaar te overtuigen, zichzelf te heruitvinden, terwijl ze voortdurend op een verschillend spoor lijken te zitten. Ze slagen er maar niet in om op een goede manier met elkaar te communiceren en praten meer naast elkaar dan met elkaar. De muzikant (of Pianist en componist Jef Neve?) die getuige is van hun moeizame zoektocht naar elkaars hart doet verwoede (muzikale) pogingen om hen te helpen, maar botst op een muur van onwil, koppigheid en competitiviteit.

Deze voorstelling is een kruising van de vooroorlogse stomme cinema en het naoorlogse theater van het absurde. De personages maken gebruiken van muziek, clownerie, tekst, mime, grimassen en stiltes om hun onvermoeibare zoektocht naar liefde uit te drukken.

Ik dacht dat jij

IK DACHT DAT JIJ. Naar het boek van Joke van Leeuwen
HETGEVOLG in co-productie met HET LAATSTE BEDRIJF

Topacteur Stefaan Degand (gekend van: Maestro Degand, De slimste mens ter
wereld, De ronde,…) geeft een eigen stem aan een man die op zoek wil gaan naar
zijn dochter, die hij vanaf haar zevende niet meer heeft gezien, en met machteloze
macht probeert zijn vrouw lief te hebben. Hij lijkt zichzelf ervan te willen overtuigen
dat hij met reden woedend en jaloers kan worden, en dat terwijl hij haar regelmatig
toevertrouwt zoveel van haar te houden. En ze kunnen toch lachen samen? Dan is
alles toch goed?
Zo mooi als de liefde begon, zo sijpelen de dreiging en beklemming meer en meer
door in dit juweel van een verhaal, dat vol vaart op een onontkoombaar maar
onverwacht einde afkoerst.


IK DACHT DAT JIJ – naar het boek van Joke van Leeuwen.

Wit is altijd schoon

Isabelle Van Hecke (gekend van: Nonkels, De ideale wereld, Albatros…) gaat samen met regisseur Stefan Perceval aan de slag met een beklijvende tekst over afscheid en ontdekken, over samen en alleen.

Een opgewekte roman over rouw, afkomst en taal. Kan dat wel? Wie de roman Wit is altijd schoon van Leo Pleysier heeft gelezen, kent het antwoord. In een buitengewone heldere en lichtvoetige taal beschrijft Pleysier de complexe gevoelens van een zoon voor zijn overleden moeder, die hem heel lang bedolven heeft onder haar gepraat. Het levert een warm en liefdevol portret op van de moeder.

The curious case of benjamin button

Classical Queers

After work

Leven of geleefd worden?  Een vraag waarmee millennials voortdurend worstelen. Ze streven en zoeken naar een evenwicht dat ze maar niet lijken te vinden. 

Tom en Karolien geven het in elk geval niet op. Als jonge werkende ouders proberen ze krampachtig terug controle te krijgen over hun leven. Hun wapens? Slogans op hun T-shirts als ‘Moet just niks!’ en ‘Supermom’ terwijl ze lekker doorzakken op de afterworkborrel. Want ergens, tussen de gin-tonics, wanhopige gedachten en verloren blikken, hopen ze bevestiging te krijgen dat zij het nog zo slecht niet doen. Ze negeren het gevoel dat het gras groener lijkt bij de kinderloze buren en zoeken bevestiging bij andere millennials wiens relaties bezweken onder druk van kinderwensen en de daaruit volgende drukke kinderen.

Ze denken dat ze het mooi voor elkaar hebben tot het vangnet van de samenleving faalt en de ouders, Luc en Marleen, moeten komen helpen. Deze rusteloze pensionado’s met hun elektrische fietsen laveren tussen ‘zin’ en ‘zinloos’, tussen oud worden en oud zijn, tussen ongemakkelijke stiltes en oneindige spraakwatervallen, tussen zichzelf wegcijferen en de eindeloze drang om nog iets te betekenen. De ouders komen aandraven met hun problemen en zoeken het grote gelijk bij dochterlief of schoonzoon. En dan kan je je de vraag stellen: wie vangt nu eigenlijk wie op?

“After Work” is een messcherpe, humoristische blik op generaties die komen, die er al waren, en vooral diegenen die maar blijven gaan…en gaan… en gaan.

Alledaags Verlies – The Slow Accumulation of Ordinary Losses

Lineke Rijxman en Willem de Wolf brengen een onverschrokken spijt- en wroeging-variété vol van verlangen.

Over het gezelschap:

Lineke Rijxman was 13 jaar lang onderdeel van het vaste ensemble van Toneelgroep Amsterdam (tegenwoordig Internationaal Theater Amsterdam). Vanaf 2009 was ze lid van de artistieke kern van Theatergroep Mugmetdegoudentand. Naast haar werk in theater speelt zij in vele films en series.

Willem de Wolf richtte na zijn afstuderen met Ton Kas het gezelschap Kas & de Wolf op. Na het stopzetten van de subsidie in 2004 stortte hij zich met name op het schrijven, onder meer voor Dood Paard en Mugmetdegoudentand. Sinds 2010 is hij verbonden aan het Antwerpse theatergezelschap Cie. de KOE, dat sinds 2022 samen met Hof van Eede verdergaat als DE HOE.

Orlando

29 mensen staan op de scène. Ze hebben de tijd van hun leven; ze feesten de benen van hun lijf. We volgen tien koppels die elk een eigen verhaallijn met zich meebrengen. Het interessante aan deze koppels is dat ze gelinkt zijn aan elkaar en estafette gewijs met elkaar in contact komen. We zien de liefde in al zijn kleuren maar ook het geweld dat kan ontstaan binnen liefdesdynamieken. We zien dezelfde pijnen, dezelfde lusten, dezelfde onkunde die een mans drijft als waren we in een cafe ‘om den hoek’. De personages zijn zoekende en willen gevonden worden. Ze willen erkenning… om wie ze zijn.

27