TIERELIEREN

Het allergrootste cadeau dat je jezelf kan geven is tierlelieren. Tierelieren is je onbeperktheden aanvaarden en onder ogen zien. Wie tiereliert speelt met de mogelijkheden, legt ze open, naait er een oor aan, draait er een meteoor in en zet er een dagvlinder op.

Wij zijn vandaag in een nauwe fuik terechtgekomen die ons naar steeds hetere catastrofes leidt. In zoveel brandhaarden lijkt het of er geen uitweg is. Net daarom hebben we vandaag mensen nodig die vertrouwd zijn met beperkingen. Specialisten van wat er allemaal niet gaat. Er zijn een miljard meer mogelijkheden, alleen maar door andere combinaties te maken met wat er allemaal al is…

Ooit een hoofd willen hebben als de kruin van een 3000 jaar oude dadelboom? Of zo’n snelle benen willen hebben als een topquark wiens leven voorbijflitst in een dertig triljoenste van een seconde? Welkom! Kom met ons mee naar het land van tierelieren, je kan jezelf zijn terwijl je iemand anders bent, je kan in het hier en nu staan en tegelijk je verleden helen. Alles raakt aan alles. Dat is tierelieren.

TIERELIEREN is een voorstelling van de spelers van THEATER TARTAAR dat dertig jaar geleden ontstond als theateratelier in een zorginstelling voor mensen met een verstandelijke beperking. In het Brusselse en ver daarbuiten heeft THEATER TARTAAR een naam die klinkt als een klok. Sinds enkele jaren werken ze samen met HETGEVOLG en slaan de handen en harten in elkaar vanuit een beider rotsvast geloof in het kunnen van elke mens.

ONDERSTROOM / Planeet vergeet-me-niet

Planeet vergeet-me-niet is de vierde voorstelling die Stefan Perceval met de spelers van Theater Tartaar maakt want wat als we de vertrouwde aarde onder onze voeten achterlaten? Waar gaan we dan naartoe en hoe is het leven daar?

Of is het helemaal geen goed idee om onze blauwe planeet te verlaten ook al heb je veel redenenen om weg te gaan.

Theater Tartaar daagt je uit om frisser te kijken, de werkelijkheid anders te zien en de gekende interpretatie van wat normaal of anders is, naar de geschiedenisboeken te verwijzen.

NIETS IS MEER DAN WE DENKEN.

Wat zie jij als je je ogen sluit?

THEATER TARTAAR ontstond dertig jaar geleden als theateratelier in een zorginstelling voor mensen met een verstandelijke beperking. In het Brusselse en ver daarbuiten heeft THEATER TARTAAR een naam die klinkt als een klok. Sinds enkele jaren werken ze samen met HETGEVOLG en slaan de handen en harten in elkaar vanuit een beider rotsvast geloof in het kunnen van elke mens.

Planeet-vergeet- me – niet wordt gerealiseerd in de ONDERSTROOM – werking van theater Tartaar in samenwerking met HETGEVOLG. Op vaste dagen komen fragiele

mensen in fragiele posities samen om de kracht van de kunsten te ontdekken en deze kracht omzetten in een eigen kracht. ONDERSTROOM is een groeigebied om te groeien als mens binnen een gezamenlijk artistiek project. Ver weg van gekende stromingen en reeds bewandelde paden heeft ieder mens zijn eigen verhaal, een verhaal dat door zijn uniciteit tegelijkertijd een universeel verhaal wordt. Een verhaal waarin ieder ander zijn persoonlijk verhaal herkent.

Theater Tartaar geeft deze verhalen een plaats binnen zijn werking in deze ONDERSTROOM. Niet enkel de verhalen; ook en vooral de mens achter deze verhalen. Theater Tartaar wil meer mensen in contact brengen met kunst en cultuur en via het theater hun ongekende talenten laten ontdekken en laten groeien.

Dies Irae

Dies Irae dient als muzikaal antwoord op de klimaatverandering, met de middeleeuwse klaagzang van de ‘Dag van de Toorn’ (Dag des Oordeels) uit de Requiemmis. Zoals de titel doet vermoeden dat het stuk geen vrolijke gevoelens overbrengt. In Galina Ustvolskaya’s compositie Dies Irae uit de jaren zeventig acht contrabassen en een piano, samen met een kistvormig houten kist, dienen als onheilspellende symbolen van onheil. De oorlog barst los op de reis naar de Dag des Oordeels. Heinrich Bibers Battalia uit 1673: Bibers muziek valt uiteen in pijnlijke dissonanten en chaotische kreten, entropie afbeelden als een teken van een naderende apocalyps. Temidden van deze strijd, de bewegingen van George Crumb’s Black Engelen ontvouwen zich, een reactie op de oorlog in Vietnam, alsof ze op elkaar lijken muziek voor een horrorfilm. De Crucifixus van Antonio Lotti dan komt naar voren als een stem uit een andere wereld. Dit stukje theater zonder plot is ontworpen als een aanval op de zintuigen, compleet met waarschuwingssirenes en trombones. De conclusie kenmerkt het tikken van een tijdbom, een aangrijpende herinnering aan de precaire aard van ons bestaan.

De Intrede

Verbinding. Het is waarom we dit project maken, het is waarover dit project gaat. Meer dan ooit zweven we tussen individualisering & globalisering. Lang was de kerk een houvast, zeker in ‘de diepe Vlaanders’, maar ook dat heilig huisje is stilaan gesneuveld. Velen zoeken steeds wanhopiger naar zingeving & sociale structuren waar ze (h)erkenning kunnen in vinden.

In De Intrede krijgt een individualistische gemeenschap het bericht dat ‘de verlosser’ komt. Die gepast ontvangen, wordt een collectief doel. Van solitair naar solidair. Maar hoe lang duurt het voordat eigen gewin en toe-eigening weer de kop opsteken?

De Intrede is een sectoroverschrijdend sociaal-artistiek project tussen De Schaduw, De Spil, STAP, Groep Gidts & Watermusic. Met een diversiteit aan participanten onderzoeken we wat ons écht verbindt. Dit onderzoek, waarvan elk traject (beweging, muziek, tekst, vorm …) met de participanten tot stand is gekomen, mondt uit in 12 locatievoorstellingen & een podcast over het maakproces.

Swiping Right

Kan (online) daten een middel zijn tegen politieke polarisatie? In Swiping Right (werktitel) onderzoekt Sophie Anna Veelenturf wat er gebeurt wanneer politieke tegenpolen elkaar romantisch ontmoeten. Wat doet ideologie met onze datingwereld, verlangens en relaties? Gebaseerd op haar eigen ervaringen – waarin dates met rechtsconservatieve mannen keer op keer spaak liepen – vertaalt Sophie Anna, een zelfverklaard “links meisje”, haar persoonlijke zoektocht naar het podium.


Met humor en scherpe dialogen brengt ze theatrale re-enactments van interviews die ze wereldwijd voerde: met haar dates, maar ook met o.a. politiek gemengde koppels en academici. Het resultaat is een spannende ontmoeting tussen ideologie en intimiteit, waarin Sophie Anna flirt met standup en documentair theater. Op nietsontziende, maar kwetsbare wijze verkent ze de grenzen tussen liefde en politiek. Zo houdt ze het publiek een spiegel voor en stelt ze de prangende vraag: kunnen tegenpolen elkaar écht aantrekken? 


Deze eerste creatie bij BERLIN bouwt voort op haar veelgeprezen masterproef Linkse Gaatjes. Na onderzoek in België en Nederland breidt ze haar actieterrein uit naar o.a. het Verenigd Koninkrijk. Première in de festivalzomer van 2025.

The sinking of the Titanic

The Sinking of the Titanic is een meesterwerk van de Britse minimalistische componist Gavin Bryars.


De meeslepende ambient soundscape werd geïnspireerd door het verhaal van de band op de RMS Titanic die bleef optreden terwijl het schip zonk in 1912. Het werk werd gecomponeerd tussen 1969 en 1972 en wordt beschouwd als een van de klassiekers van de Britse klassieke experimentele muziek.


HERMESensemble en Gavin Bryars werkten al samen in 2018 rond de creatie van het danstheater The Heart of August. In 2025 slaan ze de handen in mekaar om een nagelnieuwe versie van de hedendaagse klassieker te maken.

The Forest School

1926, Moskou: psychiater Groenja Soechareva ziet talent in de “andersheid” van elf kinderen die ten onrechte als mislukt worden afgeschreven. Tegen de repressieve Sovjetpolitiek in richt ze in het geheim The Forest School op, een afgelegen sanatorium waar de kinderen volwaardig kunnen leven. Haar revolutionaire bevindingen, die de term “autismus” introduceren, worden de Sovjet-Unie uitgesmokkeld. Helaas wordt haar werk gecensureerd en wordt Soechareva naar de goelag verbannen, waarna ze uit de geschiedenis verdwijnt.

2026, een eeuw later: theatermaker Thomas Janssens verzamelt 10 deelnemers met autisme op een afgelegen locatie. Hij wil The Forest School opnieuw tot leven wekken en zijn eigen diagnose een plaats geven. Wat als Groenja haar werk had kunnen voortzetten? En wie waren de elf kinderen; hoe verging het hen? Een onderzoek, performance én experiment, volledig gedocumenteerd, een jaar rond. Wie bepaalt de norm? Wat gebeurt er als labels verdwijnen? Wat gebeurt er als de grens tussen werkelijkheid en performance vervaagt? Kan de mens de fouten uit het verleden corrigeren?


En zal de wereld de idealen van The Forest School omarmen?
Samen met een ensemble van neurodivergente spelers, beloven Evelien, Thomas en Tanya een voorstelling die anders doet kijken naar verschil en ruimte creëren voor iedereen!

Hallelujah

You look around
And you see a world that cannot be made sense of
You either raise your fist
Or you say hallelujah

Een man beklimt een berg. In de hut aan de top sluit hij zich op, voor zo lang
als het nodig is. Hij stookt een vuur, zet zich in kleermakerszit en sluit de
ogen. Het is tijd voor balans.
Hij is een mens zoals u en ik, deze man – op zoek naar zingeving, liefde en
een beetje geluk. Gulzig heeft hij zich tegoed gedaan aan wat we als
belangrijk beschouwen: fortuin najagen, carrière & imago, het perfecte gezin.
Hij heeft feest gevierd en gevochten, gereisd en gedroomd, de liefde
hartstochtelijk bedreven en haar even goedkoop beroofd. Maar nu, aan de
vooravond van zijn zestigste verjaardag, voelt het alsof hij zijn tijd heeft
verkwanseld. Verdwaald in een donker woud, de weg geheel verloren. En nu is
hij dus hier, in deze eenvoudige berghut, op zoek naar… Ja, wat? Antwoorden? Een
uitweg?


Misschien moet hij vooreerst eens stoppen met het vinden van oplossingen.
Misschien wil hij vooral gewoon eens kijken – naar wat er is. De ogen sluiten
en kijken. Zolang het nodig is.
Met de mooiste songs van Leonard Cohen als ruggengraat beloven zangeres
Emma Bale en steracteur Koen De Bouw een meeslepende en intieme avond
vol muziek en emotie. Samen nemen ze je mee op een spirituele reis in dit
concertant theater; in dit theatraal concert; over hoe je het leven soms eerst
moet vervloeken om het daarna te kunnen vieren!

Kunnen we elkaar een beetje graag zien

Wie is niet graag verliefd? Wie houdt nu niet van de liefde? Een warme glimlach, een diepe blik, een zachte aanraking… en dan één woord en het is om zeep.

Niets is zo universeel als de non-verbale taal van de liefde. Tot het gesproken woord zijn intrede doet en alles nodeloos complex maakt. Kunnen we elkaar een beetje graag zien? is een muzikale burleske voorstelling in verschillende tableaus waarin de personages van Eva Kamanda en Stijn Van de Wiele wanhopige pogingen doen om elkaar de liefde te verklaren, van elkaar te houden, elkaar aan te raken, elkaar te begrijpen, elkaar te overtuigen, zichzelf te heruitvinden, terwijl ze voortdurend op een verschillend spoor lijken te zitten. Ze slagen er maar niet in om op een goede manier met elkaar te communiceren en praten meer naast elkaar dan met elkaar. De muzikant (of Pianist en componist Jef Neve?) die getuige is van hun moeizame zoektocht naar elkaars hart doet verwoede (muzikale) pogingen om hen te helpen, maar botst op een muur van onwil, koppigheid en competitiviteit.

Deze voorstelling is een kruising van de vooroorlogse stomme cinema en het naoorlogse theater van het absurde. De personages maken gebruiken van muziek, clownerie, tekst, mime, grimassen en stiltes om hun onvermoeibare zoektocht naar liefde uit te drukken.

Ik dacht dat jij

IK DACHT DAT JIJ. Naar het boek van Joke van Leeuwen
HETGEVOLG in co-productie met HET LAATSTE BEDRIJF

Topacteur Stefaan Degand (gekend van: Maestro Degand, De slimste mens ter
wereld, De ronde,…) geeft een eigen stem aan een man die op zoek wil gaan naar
zijn dochter, die hij vanaf haar zevende niet meer heeft gezien, en met machteloze
macht probeert zijn vrouw lief te hebben. Hij lijkt zichzelf ervan te willen overtuigen
dat hij met reden woedend en jaloers kan worden, en dat terwijl hij haar regelmatig
toevertrouwt zoveel van haar te houden. En ze kunnen toch lachen samen? Dan is
alles toch goed?
Zo mooi als de liefde begon, zo sijpelen de dreiging en beklemming meer en meer
door in dit juweel van een verhaal, dat vol vaart op een onontkoombaar maar
onverwacht einde afkoerst.


IK DACHT DAT JIJ – naar het boek van Joke van Leeuwen.