Dies Irae
Dies Irae dient als muzikaal antwoord op de klimaatverandering, met de middeleeuwse klaagzang van de ‘Dag van de Toorn’ (Dag des Oordeels) uit de Requiemmis. Zoals de titel doet vermoeden dat het stuk geen vrolijke gevoelens overbrengt. In Galina Ustvolskaya’s compositie Dies Irae uit de jaren zeventig acht contrabassen en een piano, samen met een kistvormig houten kist, dienen als onheilspellende symbolen van onheil. De oorlog barst los op de reis naar de Dag des Oordeels. Heinrich Bibers Battalia uit 1673: Bibers muziek valt uiteen in pijnlijke dissonanten en chaotische kreten, entropie afbeelden als een teken van een naderende apocalyps. Temidden van deze strijd, de bewegingen van George Crumb’s Black Engelen ontvouwen zich, een reactie op de oorlog in Vietnam, alsof ze op elkaar lijken muziek voor een horrorfilm. De Crucifixus van Antonio Lotti dan komt naar voren als een stem uit een andere wereld. Dit stukje theater zonder plot is ontworpen als een aanval op de zintuigen, compleet met waarschuwingssirenes en trombones. De conclusie kenmerkt het tikken van een tijdbom, een aangrijpende herinnering aan de precaire aard van ons bestaan.
Loro speelt Laura
Een televisiestudio. Een presentatrice. Een liveband.
De tributeband Loro komt de Italiaanse cultfiguur Laura spelen. Maar hoe doe je dat? Spelen ze haar muziek, of ook Laura zelf? Wie is Laura? Hoe raakte ze vergeten? Wat betekent het om haar te spelen? En gebruikt Loro Laura niet om zelf successen na te jagen? In het decor van de studio ontspint zich een ontroerende zoektocht naar authenticiteit en impact in een gefabriceerde wereld.
‘Loro speelt Laura’ is een speelse theatervoorstelling, een muzikale documentaire en een spectaculair liveconcert.
Stel Je VRstelling
Hij woont in de toekomstdome. Hier zijn alle mogelijke toekomsten aanwezig. Zij schrikt ervan dat er zoveel rampzalige mogelijkheden zijn. Samen gaan ze op zoek naar een toekomst die zelf een toekomst heeft.
Een dome staat op een centrale plaats. Met de VR bril op, zitten de kinderen midden in hun mogelijke toekomsten. Overstromingen, bosbranden, afvalbergen,… is er dan geen futuristische stad of een tropisch eiland? Misschien wel, dat hangt van onze beslissingen af. Dankzij de humor, de toffe liedjes, de indrukwekkende projecties en de twee Ketnet-helden, is dit een dolle trip naar je eigen toekomst.
Hij: Weet je wat ik zo leuk vind aan de toekomst?
Zij: Dat het het verleden is van morgen?
Hij: Nee, dat je die nog kan veranderen. Dat wij onze toekomst nog kunnen veranderen. Wij kunnen dat.
Zij: Wauw! Wij zijn dus eigenlijk de toekomst.
Wie niet weg is, is gezien
In Wie niet weg is, is gezien! maak je kennis met zij, hij en hem. Zij speelt zonder woorden met woorden. Hij tokkelt op zichzelf en op wat hem omringt. Hem duikelt en struikelt. Zo komen ze samen tot een nieuwe taal vol extraverte energie en eenvoud en vertellen een verhaal van blijven, zijn en worden.
ZUSJE!
Peter De Graef gaat een stuk schrijven. Een stuk dat hilarisch en beklijvend zal zijn.
ZUSJE! zal gaan over verlies. En over de onbehouwenheid van het bestaan. Over hoe moeilijk dat kan zijn, het leven. En over hoe hard ge soms moet lachen als ge ineens ziet dat het in wezen nergens over gaat. Dat ge alleen maar moet ademen om gelukkig te zijn, op tijd een boterham eten en al uw plannen en ambities domweg afwerken met de achteloosheid waarmee een kaartjesknipper zijn trein afwerkt.
Dit mag je dus verwachten. Of toch niet helemaal. Want Peter De Graef en Mieke Laureys, kersvers artistiek leidster van muziektheater Johnny MUS (voorheen De kolonie), maakten nog nooit iets samen, maar ze kennen mekaar al een hele tijd.
En dan praten ze daarover. Over “verlies” in het leven. En over hoe anderen daarop reageren. Of net niet. En hoe wij, mensen, met de beste bedoelingen daardoor elkaars leven soms onmogelijk maken.
Stan Nieuwenhuis, beloftevolle componist en muzikant, is er ook graag bij. En dat mag!
Als allround muzikant beheerst hij de cornet, bugel, trompet, keys, melodica, piano, gitaar en basgitaar.
Stan observeert de wereld waarin we leven en dat inspireert hem om zijn eigen muzikale taal te ontwikkelen.
Zijn interesses gaan van pop tot brassband, van klassieke tot elektronische muziek. Een frisse wind die de tekst van De Graef uitdaagt en optilt.
Muziektheater om in tijden van crisis te beseffen waar het in het leven daadwerkelijk om gaat.
Tot de dood ons scheidt
Er is niets dat harder bij het leven hoort dan de dood. Vroeg of laat komen we allemaal te gaan. En als we gaan, komen onze dierbaren bij elkaar om afscheid te nemen, om verdriet en gemis te delen. De dood brengt mensen bij elkaar. Zo ook in TOT DE DOOD ONS SCHEIDT.
Na de plotselinge dood van de oudste broer, Rudy, komt de familie bij elkaar om rond het lichaam te rouwen en de begrafenis voor te bereiden. Dat de familie elkaar al erg lang niet gezien heeft, dat oude vetes nooit zijn bijgelegd, dat er al jaren niet wordt gesproken met elkaar… dat wordt ineens allemaal vergeten. Want een bloedband is iets bijzonders en vooral, bloed kruipt waar het niet gaan kan. Toch?
Na het succes van POUPEHAN produceert Het Laatste Bedrijf een nieuwe voorstelling met De Mannschaft. TOT DE DOOD ONS SCHEIDT is een tragikomische voorstelling over het leven zoals we dat allemaal kennen, over familie, over messen in ruggen, over vergeten en vergeven, over verdriet, over dromen, over schijnheiligheid, over broers en zussen, over de kleine en de grote dingen in het leven, over oude koeien, over de dingen die gaan komen, maar vooral over de dingen die komen te gaan.
DE SITCOM
In 2025 maakte een theatercollectief een legendarische sitcom, met een al even legendarisch open einde. Tien jaar later komt de vriendengroep opnieuw bijeen om een vervolg te breien aan hun culthit.
DE SITCOM/Het tweede seizoen is een schizofrene tragikomedie waarin acteurs
hun eigen tragische levens spelen, maar dan als grap. Het is ook de making-of van die sitcom, inclusief de liefdes, de breuken, het wantrouwen, de voorzichtige toenaderingspogingen, het verraad en de hoop, altijd, op alsnog een happy ending.