Nabila is vijftien als ze van het platteland naar de stad vlucht. Weg van het dorp waar haar vader landarbeider is. Ze jaagt de droom achterna van een liedje op de radio. En ze wil voor het eerst naar de zee. In Beiroet is niets wat het lijkt. Er is een muur van geluid, de lucht is er vuil en ze is er helemaal alleen.
Ze leeft tussen schoenpoetsers, kauwgomverkopers, zwerfkinderen... tot ze een vrouw tegenkomt die haar iets lijkt te willen vertellen. Er is de djinn die in haar neus is komen wonen. Er zijn de geheime wegen die ze stilaan leert kennen.
Nabila merkt dat de stad verandert: straten, gebouwen en pleinen. Alsof ze bewegen. Alsof de stukken van een puzzel verlegd worden tot ze in een ander persoon weer in mekaar passen. Dan zijn er gouden torens die uit het niets oprijzen. Niemand weet hoe ze daar komen. Niemand weet wie er komt wonen. Niemand weet nog wie beslist. De stad lijkt een stuurloos schip, een groeiend monster waarin Nabila zich staande moet houden. In het doolhof dat de stad is geworden lijkt niemand nog iemand te vinden.
Tot er iets ongelofelijks gebeurt. En alles weer opnieuw begint.
De torens van Beirut is een verhaal van onzichtbare machten en kleinen mensen die daarmee moeten leven. Het is een verhaal van verzet en een dappere zoektocht naar geluk.